تعطیل

اصلا یه روزهایی دلم میخواد همه چیز رو آف کنم، در ورود به لادن رو ببندم و چراغ ها رو خاموش کنم و تابلوی "تعطیل" رو آویزون کنم. واقعا یه زمان هایی نیازه که زندگی رو تعطیل کنم و به هیچ چیز مطلقا فکر نکنم و فقط بخزم زیر پتو و کتاب دستم بگیرم و قهوه ام رو بذارم کنارم و غرق دنیای کتاب ها بشم. چرا درک این خواسته گاهی سخت میشه؟ چرا آدم ها کنار نمیان با اینکه ممکنه هر آدمی برای ادامه زندگی نیاز داره گاهی به روش خودش بازسازی روحی کنه خودش رو؟ 

چرا مجبور میشم مهمونیا و دورهمی ها رو برم؟ چرا باید توی فلان جشن حتما باشم؟ افسرده ام؟ نه قطعا و وما. اما مطمئنا یه روزهایی حال توی جمع بودن رو ندارم همین.